Een buddy voor het leven
Al meer dan 10 jaar is Huib Kamminga vrijwilliger bij ons. En dit doet hij nog steeds met veel plezier. Sinds 1,5 jaar is hij een buddy voor Wim Karssenberg, bewoner van De Hoge Weide. Een buddy voor het leven kun je wel zeggen.
Huib en meneer Karssenberg zijn met elkaar in contact gekomen door de liefde voor schaken. “Ik ben een schaker bij een schaakclub”, vertelt Huib. “Ook geef ik les in schaken. Dus toen de vraag voorbij kwam of iemand wilde schaken met een bewoner, liet ik dat natuurlijk niet aan mij voorbij gaan. Ik kwam in contact met Wim Karssenberg. Hij wilde dolgraag weer eens schaken. En geloof mij, dit kan hij als de beste. En owee, ik mag hem niet laten winnen. Een fanatiekeling is het hoor.”
“Eens in de veertien dagen ga ik bij Wim langs om samen te schaken. Voorafgaand aan de schaakpotjes wordt er eerst nog gekletst. Wim leest en kijkt veel over de oorlogstijd. De laatste tijd is hij bezig met boeken van Holocaust. Hij raakt dan geëmotioneerd en wil daar graag met mij over praten. Het doet hem goed dat hij zijn verhaal kwijt kan. Ik vind het zo fijn dat ik dit kan doen voor hem. Het is voor mij een kleine moeite.”
“Naast het schaken gaan we ook eens in de zoveel tijd een dagje uit. Dit doe ik in overleg met zijn familie. We gaan dan bijvoorbeeld naar een museum of gewoon een stukje rijden. Voor Wim is dit altijd een groot feest. We zijn laatst naar de Holterberg gereden. Dan liepen we helemaal tot boven op de berg. Dit vond hij zo genieten. Hij is een hele enthousiaste man en laat dit ook merken. Dan zegt hij: ‘Oh, ik heb er zo van genoten. Ik voel het onder in mijn benen.’”
“Wim en ik zijn in anderhalf jaar tijd echte buddy’s geworden. Ik ben niet alleen veel voor Wim gaan betekenen, maar hij ook voor mij. Wim vertelde zelfs aan zijn familie: ‘Denk eraan, ik wil dat Huib op mijn begrafenis komt.’ Dat vind ik zoiets bijzonders. Zo’n speciale band hebben we. Ik moet er natuurlijk niet aan denken, maar als het zo ver komt dan doe ik dat natuurlijk voor hem.”
Vrijwilligerswerk doet Huib al een hele tijd bij ons. Het is ooit begonnen in de tijd dat zijn zwager bij ons in De Hoge Weide kwam wonen: “Mijn zwager was nog maar heel jong toen hij in het verzorgingshuis terecht kwam. Door een hersenbloeding was hij niet meer in staat om voor zichzelf te zorgen. Door hem ben ik het vrijwilligerswerk ingerold. Ik zag een aantal dingen die verbeterd konden worden bij De Hoge Weide. Toen ben ik bij de centrale cliëntenraad (CCR) gegaan. Toen mijn zwager overleed, ben ik daarmee gestopt. Medewerkers vroegen mij toen of ik niet een ‘buddy’ wilde worden voor een van de bewoners. En dat heb ik met alle liefde gedaan. En doe ik nog steeds. Ik vind het fijn dat ik dit vrijwilligerswerk mag en kan doen. En het is ontzettend leuk om iedere keer te zien hoe blij Wim is met mijn komst. Dit vrijwilligerswerk geeft mij voldoening.”
Het zorgen voor anderen zit in het bloed bij Huib en zijn vrouw. Naast het vrijwilligerswerk bij De Hoge Weide hebben zij samen De Eetkamer opgericht. Ouderen in Lochem die niet alleen willen eten, kunnen eens in de maand komen eten bij De Eetkamer. “We zien om ons heen dat veel ouderen alleen zijn. En daar wilden wij iets aan doen. Zo kwamen wij op het idee van De Eetkamer. Om eenzame ouderen uit isolement te halen, zodat zij onder de mensen blijven. De Eetkamer vindt elke maand plaats in De Hoge Weide. Er werken zo’n 27 vrijwilligers aan mee. Daar zijn we zo ontzettend dankbaar voor,” sluit Huib zijn verhaal af.