Generaties een moment voor jezelf Editie 12 | 2025 CLIËNT AAN HET WOORD Joost Bos - Vredense Hof OP PAD MET... Recruiter Andrea Helmstrijd MARGA OP LOCATIE Op bezoek bij De Hassinkhof ONGEKEND TALENT Larissa met een passie voor tatoeages
Colofon Marga is een uitgave van Marga Klompé. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd of gekopieerd zonder schriftelijke toestemming van de redactie. Redactie Wim Ruesink Nienke Hubers Vanessa van den Berg Roxanne Wissing Esmay Onnink Fotografie Hip & Stijl Fotografie Grafische vormgeving Dyoz Creatieve Communicatie Drukwerk Maarse Drukwerk
Voorwoord Toen ik de voorkant van deze Marga zag, moest ik even twee keer kijken. Slay? Dat woord kende ik niet. Maar inmiddels weet ik: als iemand zegt dat je ‘slay’ bent, is dat een groot compliment. Onze kinderen gebruikten vroeger ook wel eens woorden die ik niet kende. Zo hadden ze het over een planga. Dat een (zonne)bril blijkt te zijn. Maar goed, ik heb dan ook nog de tijd meegemaakt dat het internet net bestond. Ik was 17 jaar toen. Het internet was nog heel langzaam. Een afbeelding laden duurde soms wel een half uur! Dat is nu niet meer voor te stellen. Mijn eerste mobiele telefoon weet ik ook nog goed. Dat was een grote, rode telefoon. Je kon ermee bellen en sms’en, meer niet. Maar iedereen wilde er eentje, ook al paste hij bijna niet in je broekzak. Daarvoor had ik een pager. Dat is een soort pieper. Toen mijn vrouw zwanger was, gebruikte ik die. Je belde de pieper vanaf een vaste telefoon en dan moest ik snel een telefooncel zoeken om terug te bellen. De wereld is steeds kleiner geworden. We kunnen nu makkelijk reizen in tegenstelling tot vorige generaties. En dan heb ik het nog niet eens over de digitale wereld. Daar zijn de grenzen helemaal vervaagd. Wat is echt en wat is digitaal? Als ik kijk naar generaties op de werkvloer, zie ik ook verschillende werelden. Waar de wereld van de ouderen nog heel erg op het persoonlijke contact gericht is, zit er in de wereld van de jongeren technologie tussen. Zoals een telefoon of iPad. Jongeren zijn handig met technologie en leren daar snel mee omgaan. Voor ouderen is dat soms spannend: ‘Als ik op dat knopje druk, gaat dat wel goed?’ Ik bewonder die snelle digitale wereld. En ik moedig het ook aan. Wél in een wereld waar we elkaar nog in de ogen blijven kijken. Een echt gesprek is meer dan alleen via een scherm. Daarom wil ik tegen de jonge generatie zeggen: kom ook samen op plekken buiten de digitale wereld. Dat is waardevol. En tegen de oudere generatie: blijf openstaan voor vernieuwing. Die komt toch en heeft vaak echt meerwaarde. Dan kun je het beter omarmen. Veel plezier met het lezen van de mooie verhalen in deze Marga. Dit magazine is echt…. slay Namens de raad van bestuur, Erwin Bomers Marga | 3
Marga allerlei Keshia blikt terug op haar stage in Gambia, waar ze zorg en dankbaarheid op een nieuwe manier ervaarde. En Henri Bosveld (69) ging met pensioen, maar stilzitten bleek niets voor hem. Als huismeester bij De Hoge Weide vindt hij zijn voldoening in klussen en het contact met bewoners. Mooie momenten Groot, klein, met een lach of een traan. We beleven veel bijzondere momenten met onze cliënten. Cliënt aan het woord Joost Bos (46) woont in een woonzorgcentrum tussen babyboomers en 90-plussers. Hij deelt zijn ervaringen over de generatiekloof, zijn passie voor filmpjes maken en zijn inspirerende reis naar herstel. Op pad met… Van motivatiebrieven tot DM’s: recruiter Andrea Helmstrijd spreekt mensen van verschillende generaties met eigen verhalen, wensen en voorkeuren. Een werkdag vol telefoontjes, whatsapps, social media, koffie én ontmoetingen. Ongekend talent Waar tattoos vroeger werden gezien als rebels, zijn ze nu steeds meer een kunstvorm met betekenis. Larissa deelt hoe de kijk op tatoeages veranderde en hoe zij van haar passie haar beroep maakte. 6 25 Marga actief Wat krijg je als je bewoners, medewerkers én duizenden festivalgangers samenbrengt? Een onvergetelijke mix van gezelligheid, ontroering en onmundig genieten. We blikken terug op vier dagen Zwarte Cross. Inhoud 12 22 30 10 4 | Marga
Marga achtergrond Bestaan er grote verschillen tussen generaties of is dit vooral een idee dat we onszelf - en de media - ons aanpraten? In dit artikel spreken we hierover met Isabeau. Zij loopt stage bij Marga Klompé en doet onderzoek naar generatieverschillen in de zorg. 20 De Hassinkhof In het hart van Beltrum komen jong en oud samen in De Hassinkhof. Van het viergeneraties-park tot sinterklaasbezoek, hier werken bewoners, vrijwilligers en medewerkers samen aan een hechte gemeenschap. Vrijwilliger in de schijnwerpers Elke laatste donderdag van de maand bakt Vera (16) pannenkoeken voor bewoners van afdeling Enk. Wat begon als een spontane weddenschap, groeide uit tot een traditie vol warmte en gezelligheid. Voorwoord 3 Cliënt aan het woord 6 Mooi gesproken 9 Op pad met… 10 Andrea Helmstrijd Marga allerlei 12 Vrijwilliger in de schijnwerpers 14 Vera Lessen voor het leven 15 Generatiekloof: is deze er of misschien toch niet? 20 Marga Actief 22 Praotstoel 24 De overpeinzingen van Wim Mooie momenten 25 Jantje Feyenoord 26 Mevrouw Stegeman 28 Ongekend talent 30 Marga op locatie 32 De Hassinkhof Marga’s verhaal 36 Het verhaal van Noor en Lidwien Nostalgie; Welke trend ken jij nog? 38 Versjes met een strikje 39 Tik-tik, klak-klak 40 Oortjes in - wereld uit 41 Je huisdier in je etui 42 In het juiste licht 43 Weetjes en zo 44 Marga’s Verhaal Op afdeling Slatman werken Noor (17) en Lidwien (70) zij aan zij. Leeftijden verschillen, maar hun gedeelde passie voor de zorg verbindt. Waar Lidwien ervaringen en verhalen deelt, brengt Noor nieuwe inzichten en digitale handigheid mee. 36 14 32 Marga | 5
Joost (46) woont tussen babyboomers en 90-plussers Generaties verschillen, maar verbonden in contact Joost: “Verschil tussen generaties is er zeker en dat is ook niet zo gek natuurlijk. Ik ben veel jonger dan de andere bewoners. Het is niet anders en ik maak er het beste van. Daarnaast ben ik tweemaal geëmigreerd en heb ik totaal andere interesses dan de meeste bewoners. Ook maak ik wereldreizen en kom dus voor de meesten hier van een soort andere planeet. Maar dat wil niet zeggen dat ik mij niet aanpas en dat er geen chemie is met de andere bewoners. Ik eet gewoon met anderen mee aan tafel en heb een goed contact met ze.” Internet, inspiratie en… bingo! “De meeste tijd van de dag ben ik op mijn kamer aan het internetten en filmpjes aan het maken. Ik kijk veel YouTube, zo keek ik ook de Amerikaanse serie Better Call Saul over een advocaat. In een van de afleveringen bezocht hij een bingoactiviteit. Hij stak daar veel van op en maakte nieuwe contacten. Dat bracht mij ertoe om ook hier een keer naar de bingomiddag te gaan. Een keer ervaren hoe dit is en beleefd wordt. Eenmalig, maar wel uiterst vermakelijk.” “Ik volg veel op internet en heb contacten met mensen over de hele wereld. Het mooist vind ik om bezig te zijn met filmpjes maken, ik heb een aantal YouTube-kanalen. Zo heb ik het kanaal: Achterhoek Op Wielen. Vanuit mijn rolstoel maak ik filmpjes van de routes die ik rijd en zet deze erop.” Goede WiFi vereist “Van gemaakte foto`s laat ik canvasdoeken maken, ook voor andere bewoners. Zoals van het prachtige groene uitzicht op de Jachthuisweg dat ik heb vanaf mijn kamer. Dat uitzicht zal ik in de nieuwe locatie van Vredense Hof wel gaan missen. Over die nieuwe locatie gesproken, ik heb er bij de regiomanager wel op aangedrongen dat er goede WiFi moet komen!” Vanwege de ziekte multiple sclerose (MS) woont de aan de rolstoel gekluisterde Joost Bos in zorglocatie Vredense Hof. Waar doorgaans babyboomers en 90-plussers wonen - ook wel de stille generatie genoemd - is Joost een jonkie onder de bewoners. Iedere Marga interviewen we een cliënt. Joost Bos doet in deze Marga zijn verhaal. Cliënt aan het woord 6 | Marga
“In erne breng mij in e n ander wer ld" Marga | 7
“Vrienden heb en v r e n l ps el age g z rgd wa r ik me rder ker n per we k in oef n” Weer lopen met behulp van een jongere en oudere generatie “Ik heb een aantal jaar geleden een stamceltransplantatie ondergaan in Mexico. Dit heb ik betaald door geld in te zamelen via internet, ook wel crowdfunding genoemd. Nu merk ik dat ik steeds weer wat vooruit ga. Zo probeer ik weer te schrijven en te lopen, ik wil zoveel mogelijk weer die functies terug zien te krijgen. Vrienden hebben voor een loopstellage gezorgd waar ik meerdere keren per week in oefen. Een jonge fysiotherapeut en mijn vader helpen mij daar dan om beurten bij. Wel vreemd misschien dat mijn vader mij weer leert lopen, maar ik ben hem zeer dankbaar dat hij dit doet.” Landelijk nieuws Samen met zijn broer Martijn haalde Joost in 2024 het landelijk nieuws. Na 26 jaar volbrachten ze hun bijzondere oud- en nieuwtraditie. Elke jaarwisseling doorbrengen in een andere stad op de letter van het alfabet. Ze begonnen in Albuquerque in de Verenigde Staten en eindigden de laatste jaarwisseling in Zanzibar bij Afrika. • 8 | Marga
‘ gesproken mooi “Een generatie is niet beter of slechter, alleen gevormd door een andere tijd” Marga | 9
Locatie Beth San Mijn lunch Als recruiter spreekt Andrea Helmstrijd (52) dagelijks mensen die geïnteresseerd zijn in werken in de ouderenzorg. Van stagiairs tot zij-instromers, van pas afgestudeerden tot ervaren verzorgenden: allemaal hebben ze hun eigen verhaal, wensen en voorkeuren. En hun eigen manier van communiceren. Vandaag nemen we een kijkje in Andrea’s werkdag - vol telefoontjes, DM’s en kopjes koffie met mensen van verschillende generaties. Start van de dag Om 7.00 uur gaat de wekker, maar ik snooze nog even. Hoe ouder ik word, hoe moeilijker ik uit bed kom. Aangezien het wat tijd kost om de vouwen uit m’n gezicht te krijgen, moet ik er om 7.15 uur toch echt uit. Mijn man is al naar het werk. En onze puberkinderen lijken moeiteloos op te staan met een koptelefoon op en TikTok aan. Ik pak mijn lunch in, zwaai mijn kinderen uit en stap in de auto richting Groenlo. Sollicitatiegesprekken Tussen 10.00 en 12.30 uur staan er sollicitatiegesprekken gepland voor de functie planner. Die voer ik samen met de teamregisseur en een van de huidige planners. We spreken vier kandidaten - een mooie mix van leeftijden, achtergronden en ervaringen. En het leuke is dat de sollicitaties zijn binnengekomen via verschillende kanalen. De een via de vacature op onze website, de ander via een ontmoeting tijdens onze maandelijkse Meet & Greet op locatie. En zelfs één getipt door een collega. Zo zie je maar: elk netwerk werkt anders, zeker tussen generaties. Lunchtijd Tijd voor een broodje en een beetje bijpraten met collega’s. Een rondje lopen zou eigenlijk beter zijn, maar vandaag komt het niet uit. Ik heb een strakke planning en dus een goed excuus om gewoon even rustig te zitten. Start van de werkdag Op kantoor begin ik met het checken van mijn mailbox. En daarna WhatsApp, want jongeren reageren tegenwoordig vaker op een appje, dan op een mail. De jeugd wil korte lijntjes, dus daar pas ik me op aan. Vanochtend bereid ik samen met mijn collega Jeroen Garritsen het evenement Ontmoet de Zorg en Welzijn voor. Daar proberen we studenten enthousiast te maken over werken in de ouderenzorg. En vertellen we over de mogelijkheden van werken in de ouderenzorg. 7.00 8.30 10.00 12.30 Andrea Helmstrijd 10 | Marga
Vol energie naar huis Na de Meet & Greet is het alweer tijd om af te sluiten. Ik werk nog wat administratie bij en rijd naar huis. Ik woon redelijk dicht in de buurt, voor mij is het een halfuurtje rijden vanaf Aalten. Pasta, spinazie & ouderwets kletsen Eenmaal thuis begin ik gelijk met koken. De kinderen zijn deze week bij ons (co-ouderschap) en dan staat er zeker pasta met spinazie op het programma. Een favorietje. Makkelijk recept, snel klaar en er zitten vitamines in. Onder het eten even geen telefoon, dus ouderwets kletsen met elkaar. Social media Na de lunch heb ik een overleg met een collega van team communicatie over social media. Maar eerst plaats ik nog snel een berichtje op mijn eigen LinkedIn-pagina - een persoonlijk verhaaltje met een knipoog naar Marga Klompé. In het overleg bespreken we hoe we de verschillende generaties kunnen aanspreken. De platformen veranderen sneller dan ik mijn wachtwoorden kan onthouden, dus het is een kwestie van bijblijven. Facebook doet het goed bij de 40-plussers, Instagram trekt een jongere doelgroep, maar de jeugd? Die zit meer op TikTok. Helaas mogen we dat platform niet gebruiken vanwege veiligheidsredenen. Daarom sparren we over alternatieven zoals YouTube. Zumba voor gevorderden én beginners Na het eten maak ik mij klaar voor een lesje Zumba samen met twee vriendinnen. In het kader van we moeten bewegen, maar willen niet sporten. Het is een gevarieerde groep van jong tot oud. Van soepel tot stijve hark. Ik ben pas net gestart met de lessen, dus de pasjes zijn nog onbekend. In mijn hoofd ziet het er soepel uit, maar de spiegel geeft toch een ander beeld. Blijven oefenen is het enige wat helpt ;-) Meet & Greet in Beth San Om half drie zit ik klaar in het Grand Café van Beth San voor een Meet & Greet-middag. Iedereen die meer wil weten over werken bij ons, kan aanschuiven zonder afspraak. De opkomst is goed vandaag. De een overweegt een overstap naar de zorg, de ander zoekt een bijbaan naast het pensioen. De oudere doelgroep stelt andere vragen dan jongeren. Hier gaat het vaak wat meer over de balans tussen werk en privé. En minder over opleidingsmogelijkheden. Maar net zo gemotiveerd. Van dit soort gesprekken krijg ik altijd energie. Reels, OOTD’s & een vleugje inspiratie Na het sporten stap ik onder de douche en ga ik naar bed. Nog even scrollen op sociale media om te kijken welke OOTD (outfit of de day) iedereen aan had. Of het kijken van grappige reels. Ik krijg gelijk inspiratie voor mijn eigen kanaal. 17.15 17.30 13.00 14.30 20.00 22.00 Avondje Zumba met vriendinnen Team recruitment Samen met recruiter Jeroen Meet & Greet Marga | 11
Sommige mensen tellen af naar hun pensioen, anderen blijven juist graag bezig. Henri Bosveld (69) hoort bij die laatste groep. Officieel is hij al twee jaar met pensioen, maar hij werkt inmiddels drie jaar als huismeester bij De Hoge Weide in Lochem. Hij vertelt waarom hij nog lang niet stopt. “Na 39 jaar bij FrieslandCampina werd ik ontslagen. Dat was even slikken, maar achteraf een kans. Ik zat drie jaar in de WW, een soort periode van verlof, waarin ik nadacht over wat ik echt wilde. Ik probeerde het onderwijs, haalde mijn hbo-diploma voor docent en gaf les. Maar al die overleggen en studiedagen, dat was niks voor mij. Eén jaar voor mijn pensioen besloot ik ermee te stoppen. Niet veel later hoorde ik via een kennis dat bij De Hoge Weide tijdelijk een huismeester werd gezocht. Ik besloot het te proberen. Eerst voor drie maanden, maar inmiddels ben ik hier niet meer weg te denken. Mijn dagen zijn gevuld met klusjes: scharniertjes rechtzetten, lekkende kranen repareren en bedden die weigeren. Maar het mooiste is het contact met bewoners en collega’s. Hier draait alles om mensen, en dat maakt het werk zo waardevol. Ik merk wel verschil met hoe het vroeger ging. In het bedrijfsleven hakte je knopen door, in de zorg gaat alles langzamer. Daar moest ik aan wennen. Maar ik heb in al die jaren wel beter leren relativeren. Ik maak me niet meer zo druk als dingen anders lopen. Mijn motto? “Niet uitstellen wat je nu kunt doen!” En zolang ik plezier heb in mijn werk, blijf ik met volle energie doorgaan.” • Met pensioen? Nog lang niet! Keshia over haar onvergetelijke stage in Gambia In Marga nummer 11 vertelde Keshia dat ze stage ging lopen in Gambia. Inmiddels is ze terug, vol verhalen en nieuwe ervaringen. Haar stage maakte veel indruk. Daar vertelt ze over. “Samen met vier medestudenten en een docent liep ik twee weken mee in het Bansang Hospital. Ik werkte op verschillende afdelingen, zoals verloskunde, de operatiekamer en het lab. Wat me het meest opviel, was het gebrek aan middelen. Soms kon een operatie niet doorgaan omdat er geen verdoving was. Toch doen ze daar met heel weinig zó veel. Dat is bewonderenswaardig.” “Vooraf had ik 56 dozen met medische spullen ingezameld: van incontinentiemateriaal tot bloeddrukmeters. Alles werd binnen no time verdeeld. De dankbaarheid was hartverwarmend. Ook kinderkleding en gehaakte mutsjes vonden een plek.” “Wat me het meest raakte, was de warmte van de mensen. Ik kreeg een Gambiaanse naam – Binta – en werd overal met open armen ontvangen. Ondanks dat de mensen in Gambia weinig hebben, delen ze alles en lachen ze veel. En hun kijk op zorg is zo anders: ouderen blijven thuis bij de familie, niet in een verpleeghuis. Dat vonden ze bij ons maar vreemd.” “Wat de stage me heeft gebracht? Ik weet nu zeker dat ik me wil specialiseren in wondzorg, maar eerst ga ik me vanaf augustus richten op mijn examen. Het was een ervaring die ik voor altijd meeneem.” Keshia werkt in de Vredense Hof en volgt de opleiding Verpleegkundige niveau 4. Benieuwd naar het hele verhaal van Keshia? Je leest het op onze website.• allerlei 12 | Marga
In het artsenteam werken ruim 24 collega’s nauw met elkaar samen: van leerlingen tot ervaren specialisten. Een team vol kennis én verschillende leeftijden. Hoe verloopt die samenwerking eigenlijk tussen generaties? We vroegen het aan drie collega’s uit het team: de jongste Carlijn(25), Stephanie(35) en een van de oudsten Ellie(62). Waar ze het alle drie over eens zijn, is hoe sterk de onderlinge band in het team is. “Iedereen helpt elkaar”, zegt Carlijn. “Je hoeft het nooit alleen te doen.” Ellie vult aan: “We denken altijd in oplossingen. En we doen het samen. We zijn echt een team.” Ellie merkt wel verschillen tussen haar en de jongste collega’s: “De jongeren zijn veel sneller in het schakelen – tak tak tak. En technologie hebben ze sneller onder de knie. Ik neem liever wat meer tijd. Maar als ik ergens niet uitkom, vraag ik gewoon om hulp. En in zo’n groot team is er altijd wel iemand die even met je meedenkt.” Volgens Stephanie ligt de kracht juist in de bereidheid om van elkaar te leren. “Jongeren zijn misschien wat handiger met digitale systemen, maar de ouderen in ons team staan er absoluut voor open. Ze komen zelfs met innovatieve ideeën.” Ze vult aan: “Tot een paar jaar geleden werkten enkele collega’s nog met papieren agenda’s. Nu gebruiken we Outlook, WhatsApp, Siilo en vergaderen we geregeld digitaal. Iedereen ging daar heel vanzelfsprekend in mee.” Carlijn vertelt: “Ik zie niet echt generatieverschillen. Het is meer het verschil in ervaring. Ik ben net begonnen met mijn opleiding, dus ik breng nog niet zoveel in. Dat ligt niet aan mijn leeftijd, maar aan het feit dat ik nog lerende ben.” Stephanie vult aan: “Ik vind het fijn dat we mensen opleiden binnen ons team. Ook delen we onze bevindingen in een casuspresentatie. Iedereen kan dan online aansluiten. Het zorgt ervoor dat je van elkaar blijft leren, ook als je al jaren meedraait of net nieuw bent.” Ook Ellie vindt het prettig werken: “Dat er altijd jonge mensen zijn - Je blijft gevoed door wat jongere mensen inbrengen, hoe ze zijn en denken, ook vanuit hun opleiding. Het houdt me bij de les.” Carlijn kijkt met bewondering naar haar collega’s in het team. “Ik vind het mooi om te zien dat ook de ouderen openstaan voor veranderingen. De zorg ontwikkelt zich razendsnel. Als we allemaal nieuwsgierig blijven, komen we samen verder.” Die houding ziet Stephanie ook terug in het team. “We onderzoeken de mogelijkheid van een digitale stethoscoop. Daarmee kunnen artsen op afstand meeluisteren. En een van onze oudere collega’s onderzoekt de mogelijkheden van spraakgestuurd rapporteren. Dat soort initiatieven komt dus echt niet alleen van jongeren.” Op de vraag of Ellie nog een tip heeft voor de jongeren antwoordt ze: “Blijf naar elkaar omkijken en blijf in contact.” Ze sluit af: “We zijn één team en dat voel je elke dag.”• SAMEN STERK het artsenteam van Marga Klompé Marga | 13
Vrijwilliger in de schijnwerpers De bewoners van afdeling Enk in De Hoge Weide weten het meteen als ze haar zien: het is weer tijd voor pannenkoeken! Elke laatste donderdag van de maand komt Vera (16) samen met een andere vrijwilliger pannenkoeken bakken. Vers uit de pan en precies zoals de bewoners ze het lekkerst vinden: dun en met spek! Vera bakt er wat moois van! “Ik was pas tien jaar toen ik ermee begon”, vertelt Vera. “Mijn moeder werkt op afdeling Enk. Op een dag verhuisde er een mevrouw naar de afdeling. Haar dochter had een weddenschap met mijn moeder over de juiste verhuisdatum. Degene die het fout had, moest pannenkoeken bakken. Ik mocht meehelpen. En zo is het eigenlijk begonnen.” Inmiddels is het een echte traditie geworden. “Als de bewoners mij zien, denken ze meteen: het is weer pannenkoekentijd. Zelfs als ik voor iets anders kom.” Vera zit in het examenjaar van het Staring College in Borculo, met zorg en welzijn als profielvak. In haar vrije tijd zit ze niet stil: ze helpt op zaterdag in een kapsalon, staat achter de bar bij motorcrosswedstrijden en brengt graag tijd door met familie en vrienden. Toch maakt ze graag tijd vrij voor haar vrijwilligerswerk: “Twee uurtjes per maand, dat stelt echt niks voor. En je maakt er veel mensen blij mee.” “We beginnen om kwart over vier met het maken van beslag. Daarna bakken we zo’n anderhalf uur. In het begin gebruikten we drie pakken pannenkoekenmix, maar dat was niet genoeg. Sommige bewoners eten wel drie of vier pannenkoeken!” De belangstelling is groot: ongeveer acht bewoners eten in de huiskamer, de rest krijgt de pannenkoeken op de kamer. “Soms komt iemand speciaal langs om ons te bedanken. Dan weet je weer waarvoor je het doet.” Voor Vera zit het plezier vooral in de kleine momenten. “Een praatje, een glimlach, of gewoon zien dat iemand geniet van een warme pannenkoek. Je hoeft geen groot gebaar te maken om iets voor iemand te betekenen. Dat besef ik elke maand weer.” Plannen voor de toekomst heeft ze ook. Na haar examens wil ze de kappersopleiding volgen aan het Graafschap College. “Mijn nicht heeft een eigen salon. Toen ik klein was hielp ik daar al. Maar ik vind de zorg ook leuk. Misschien kan ik het later wel combineren. Bijvoorbeeld kapster in een verzorgingshuis.” Vera laat zien dat je op jonge leeftijd al iets kunt betekenen voor een ander. En dat vrijwilligerswerk ook gewoon leuk mag zijn: “Zelfs iets kleins kan iemand heel blij maken.” • 14 | Marga
LESSEN VOOR HET LEVEN Marga | 15 Levenswijsheid groeit met de jaren. In deze bijzondere fotoserie geven bewoners van Marga Klompé hun levensles door aan de jongere generatie. Met hun jarenlange ervaring weten zij als geen ander welke waarden, inzichten en tips het leven kleur geven. Op een persoonlijke manier delen zij hun boodschap: soms grappig, soms ontroerend, maar altijd recht uit het hart. Laat je inspireren door hun wijze woorden.
MEVROUW TE BOKKEL | 83 Woont in De Pelkwijk “Ik ben opgegroeid op een boerderij in een gezin met zes kinderen. Er moest geld verdiend worden, dus werken was vanzelfsprekend. Mijn vader zei altijd: ‘Nu kun je het krijgen, dus dan moet je het ook aanpakken.’ En zo heb ik altijd hard gewerkt, in de huishouding bij drie verschillende gezinnen. Toch had ik, als ik nu terugkijk, misschien wel in de zorg willen werken. Samen met collega’s zorgen voor mensen, in de verpleging of thuiszorg – dat had me mooi geleken. Mijn tip aan de jongere generatie? Doe werk waar je blij van wordt.” 16 | Marga
JAAP PRINS| 82 Woont in De Hoge Weide “Ik ben opgegroeid in een groot gezin op de Veluwe, in armoede en zonder veel liefde. Een kus van mijn moeder? Ik kan me niet herinneren dat ik die ooit heb gekregen. Dat heb ik altijd gemist. Daarom nam ik me al jong iets voor: als ik ooit zelf kinderen krijg, dan weten zij wél wat liefde is. Liefde geven, zorgen voor elkaar – dat is zo belangrijk. Ook aan je naasten. Vroeger bracht je nog een pannetje soep naar de buurman als hij ziek was. Nu kennen we onze buren vaak niet eens. Terwijl het juist die kleine dingen zijn die ertoe doen. Mijn tip aan de jongere generatie? Heb elkaar lief.” Marga | 17
BENNIE VREEMANN| 80 Woont in Willebrordhof “Een studieschuld kende ik vroeger niet. Ik had een gezin om voor te zorgen. En daarom moest er hard gewerkt worden: op de boerderij, in de strohandel en als vrachtwagenchauffeur. Zo zag ik veel van de wereld én leerde ik de waarde van geld kennen. Tegenwoordig kiezen veel jongeren voor een goede opleiding. Er is ook veel meer mogelijk dan vroeger, en dat is mooi. Studeren kost geld, maar gelukkig is er ondersteuning, zoals een studiebeurs. Het is wel goed om stil te staan bij hoe je daarmee omgaat. Genieten van het leven hoort erbij. Dat moet je zeker doen. Maar leef bewust, dan pluk je er ook later nog de vruchten van.” 18 | Marga
JO VOS | 90 Woont in De Hoge Weide “Vroeger was ik veel buiten. Touwtje springen, hoepelen en een beetje kattenkwaad uithalen. We maakten écht lol met elkaar. We keken naar elkaar om en deden veel samen. De mooiste herinneringen uit mijn jeugd heb ik met anderen gemaakt. Als ik nu naar de jeugd kijk, zie ik ze vooral achter een scherm. Zelfs op verjaardagen. Iedereen is bezig met z’n mobiel, in plaats van een spelletje doen of écht praten. Zonde, want juist dat contact maakt je gelukkig. Mijn tip aan de jongere generatie? Kom van dat scherm af.” Marga | 19
Generatiekloof: is deze er of misschien toch niet? achtergrond De patatgeneratie heeft het jobhoppen uitgevonden en de babyboomers hebben een baan voor het leven. Generatie Y kent alleen maar prinsjes en prinsesjes. En wat dacht je van de nieuwste generatie: Gen Z. Zij zijn niet van plan overuren te maken. Dit zijn nogal uitspraken. Bestaan er echt zulke grote verschillen tussen generaties? Of is dit vooral een idee dat we onszelf - en de media ons - aanpraten? De term ‘generatiekloof’ wordt gebruikt om aan te geven dat jongere en oudere mensen heel anders denken en handelen. Maar klopt dit echt? Volgens onderzoekers is het ingewikkelder dan het lijkt. Binnen een generatie kunnen mensen namelijk heel verschillend zijn. Hoe zit dat in de ouderenzorg? Andere werkvoorkeuren Isabeau te Hofste loopt stage op de HR-afdeling van Marga Klompé en doet onderzoek naar generatieverschillen in de zorg. “Wat ik terugzie, is dat collega’s andere werkvoorkeuren hebben”, vertelt Isabeau. “Jongeren willen bijvoorbeeld niet altijd meer fulltime werken. Een goede balans tussen werk en privé is een grotere prioriteit geworden. In de tijd van de babyboomers (19411955) was er meer aandacht voor andere aandachtspunten zoals het blijven werken van vrouwen na het eerste kind.” 20 | Marga
“Het is belangrijk om te kijken naar de persoon achter de leeftijd” Generatie Geboren Ook wel genoemd Kenmerken Babyboomers 1941-1955 Protestgeneratie • Protest en vernieuwingsdrift • Geweten van het team • Levenswijsheid en ervaring Generatie X 1956-1970 Generatie Nix • Leiders van nu • Bescheiden en flexibel • Geen grote vernieuwers Patatgeneratie 1971-1985 Pragmatische generatie • Levensgeluk en zelfontplooiing • Jobhoppen • Veel keuzestress Generatie Y 1986-2000 Millenials • Vrije denkers • Trouw aan principes • Onzekerheid en bevestiging Generatie Z 2001-2015 Zoemers • Authenticiteit en diversiteit • Zelfstandig en ondernemend • Milieubewust Generatie Alpha 2016-heden Google Kids • Groeit op met technologie • AI-kennis • Klimaat, diversiteit en inclusie Isabeau zegt dat medewerkers in zorglocaties van Marga Klompé verschillend denken over samenwerking tussen jong en oud: “Op een locatie geven de oudere medewerkers aan heel blij te zijn met de jongere collega’s. Door de mooie inzichten die zij geven. En de voorsprong met technologie waardoor ze oudere collega’s kunnen helpen. Als het niet goed loopt tussen generaties, ligt het er meestal aan dat ze elkaar niet begrijpen. Dan ontstaan onbewust vooroordelen over elkaar. En als hier niet bij stilgestaan wordt, ontstaan er frustraties. En dat kan – ook weer onbewust – afstand creëren in de samenwerking. Als je hier samen over praat, komt er wederzijds begrip waardoor de samenwerking versterkt.” Kijk naar de persoon Het is belangrijk om te kijken naar de persoon achter de leeftijd. Een jonge zorgverlener heeft bijvoorbeeld behoefte aan begeleiding en ontwikkeling, terwijl een oudere collega meer stabiliteit en erkenning zoekt. Als we ervan uitgaan dat ouderen niets met technologie hebben of dat jongeren alleen op hun telefoon zitten, missen we de kans om echte verbinding te maken. “Probeer verder te kijken”, zegt Isabeau. “Als de vaatwasser piept, is vaak het commentaar dat de ouderen altijd de vaatwasser uitpakken. Er wordt niet verder gekeken waarom iemand iets niet doet. Misschien heeft die collega verkeerde instructies gekregen of zijn er andere prioriteiten op dat moment. Vaak wordt meteen in vooroordelen gedacht. Mijn tip is: praat mét elkaar in plaats van óver elkaar.” Cliënten zien geen verschil tussen jong en oud in de manier van werken. De meesten vinden dat het aan de persoon ligt en niet in de tijd waarin ze zijn opgegroeid. Isabeau: “Of er nu wel of geen generatiekloof is, uiteindelijk hebben alle generaties hetzelfde doel: de glimlach op het gezicht van de cliënt.” • Marga | 21
actief Wat krijg je als je bewoners, medewerkers én duizenden festivalgangers samenbrengt op de Zwarte Cross? Een onvergetelijke mix van gezelligheid, ontroering en onmundig genieten. Vier dagen lang runden we samen met onze bewoners café De Schans. Waar jong en oud elkaar vond in mooie gesprekken, een potje sjoelen en advocaatje (of iets fris ). We blikken terug. MOOI MOMENT Na 48 jaar stapte meneer Brethouwer weer op de crossbaan tijdens de Zwarte Cross. Een onvergetelijk moment, vol herinneringen en emotie. 22 | Marga
Marga | 23
Trein vol generaties Wim Ruesink heeft vele jaren met liefde bij het dagcentrum van Pronsweide gewerkt. Hij geniet nu van zijn welverdiende pensioen. In zijn vrije tijd zet hij zijn passie voor schrijven voort. Speciaal voor ons klimt Wim iedere Marga op de praotstoel en deelt hij zijn overpeinzingen met ons. Normaal schrijf ik mijn columns thuis, maar dit keer in de trein. Ik reis met enige regelmaat door het land. En de trein is een uitgelezen plek voor een column over generaties: alle generaties komen er samen. ‘s Morgens vroeg zijn het vooral studenten en werkenden die de trein pakken. Die laatsten hoor je nauwelijks. Ze zijn druk met appen, bellen met de zaak, oortjes in. Tussendoor wordt er ook nog overlegd met de partner: wie doet de boodschappen en wie haalt de kinderen op bij de BSO. De studenten zijn daarentegen volop aanwezig. Ze barsten op het vroege tijdstip al van de adrenaline, waarbij de puberhormonen door de trein lijken te vliegen. Ik merk dat ik moeite heb hun taal te verstaan: korte, veelal Engelse woorden, straattaal met veel scheldwoorden - zoals “fuck you”. Dat laatste versta ik dan weer wél. Aangekomen in het midden van het land zijn het vooral 60-plussers die de treincoupés bevolken. Onderweg naar of met de kleinkinderen, maar vooral ook voor een gezellig dagje uit naar een of andere beurs. Zo ook vier opgetutte dames van een jaar of vijftig, die naast mij zitten. Ze kletsen gezellig, vol voorpret over hun bezoek aan de beurs van een bekend damesblad. In de volle coupé, met veel mensen, komt de conducteur binnengelopen. Van sommige figuren - en generaties - verwacht je heel misschien (foute gedachte van mij) dat ze niet hebben ingecheckt. Maar niet van die vier dames. Toch ik was weer bevooroordeeld en heb mij vergist. De dames blijken bewust niet te hebben ingecheckt. ”We hadden geen controle verwacht”, zeggen ze opgewekt. “Met het uitgespaarde geld wilden we eens goed gaan lunchen.” De zichtbaar duidelijk verbaasde conducteur: “Als jullie het boetebedrag horen, zal dat zwaar op de maag vallen. Dan heb je de buik waarschijnlijk al vol.” In de buurt van Amsterdam stroomt de trein vol met passagiers met koffers, op weg naar Schiphol. Een fitte 80-plusser, gekleed in een hawaïbloesje en met een onvervalst Amsterdams accent, eist een zitplaats op. Hij wijst een stel terecht: de koffer hoort niet op een stoel, maar in het bagagerek. Plotseling zie ik dat mijn bestemming nadert - tijd om uit te stappen. Ik heb nu al zin in de terugreis. Tussen al die generaties valt altijd wel iets moois te beleven.• 24 | Marga
Groot, klein, met een lach of een traan. We beleven veel bijzondere momenten met onze cliënten. MO MEN TEN MOOIE Marga | 25
Jan (66) woont in Pronsweide in Winterswijk. Hij heeft Parkinson met Alzheimer. Maar als het over Feyenoord gaat, leeft hij helemaal op. Samen met medewerker en buddy Natascha is hij nog één keer naar De Kuip geweest. Natascha vertelt: Jantje Feyenoord Het moment van 26 | Marga
“Jan is een man met een hart dat rood-wit klopt. Vroeger miste hij geen enkele wedstrijd. Met vrienden reisde hij stad en land af om zijn club aan te moedigen. De sfeer, de liedjes, de spanning – dát maakte Feyenoord speciaal voor hem. Maar nu is een bezoek aan De Kuip niet meer vanzelfsprekend. Toen ik hem daarover hoorde praten, wist ik: dit moet hij nog één keer meemaken. Ik stuurde een wens in naar MAX Maakt Mogelijk. En binnen korte tijd was alles geregeld. Jan wist van niets. Tot hij een videoboodschap kreeg van Jan Slagter: ‘Stap in de auto, we gaan naar Rotterdam!’ In De Kuip kreeg hij een rondleiding door niemand minder dan John de Wolf. Samen liepen ze door de spelerstunnel, het veld op – en ineens klonk uit de speakers: ‘Welkom Jan!’ gevolgd door het clublied Hand in Hand Kameraden. Hij genoot van deze bijzondere dag. Een moment dat laat zien hoeveel voetbal voor hem betekent en hoe kleine dromen soms alsnog werkelijkheid kunnen worden.” “Het maakt mij blij om te zien hoe Jan weer even helemaal opbloeide.” Jantje Feyenoord | MAX Maakt Mogelijk Marga | 27
In De Hoge Weide werd een bijzondere week georganiseerd rond het thema liefde. Een van de hoogtepunten was een bruidsmodeshow. Voor mevrouw Stegeman (74) werd dit een dag om nooit te vergeten. Haar zoon Bertus, die in haar trouwjurk op de catwalk verscheen, vertelt: mevrouw Stegeman-Quispel Het moment van 28 | Marga
“Het was best spannend om de catwalk op te lopen, maar toen ik haar gezicht zag, wist ik meteen: dit was het helemaal waard.” “Mijn moeder is begin dit jaar verhuisd naar De Hoge Weide. Door ruimtegebrek kon ze haar trouwjurk van vroeger niet meer bewaren. Ze zei nog tegen mijn vrouw: ‘Misschien moet ik hem maar wegdoen.’ Toen we de oproep zagen voor de bruidsmodeshow, wisten we: dit is hét moment om haar te verrassen. Op de dag van de show werd haar naam genoemd en ik liep met haar trouwjurk aan over de catwalk. Haar blik toen ze me zag... die zal ik nooit vergeten. Ze was compleet verrast. Ze wist niet dat wij dit hadden geregeld, en zeker niet dat ik zou meelopen. Tijdens de show werd ook het verhaal achter haar jurk verteld: hoe ze mijn vader heeft leren kennen en hoe ze op 10 september 1971 trouwde in haar zelfgemaakte bruidsjurk. Mijn moeder was geëmotioneerd, maar vond het geweldig om haar jurk na 54 jaar weer terug te zien. Al merkte ze wel op dat de jurk een beetje gekreukt was. Het was een mooi moment!” Marga | 29
Naast een passie voor de zorg hebben veel collega’s andere mooie talenten. In deze rubriek delen we de meest ongekende talenten. Ongekend talent Overdag zorgt ze voor een schone woonomgeving bij de bewoners in locatie Pronsweide. En in haar vrije tijd vereeuwigt ze verhalen in inkt. Zo lang ze zich kan herinneren heeft Larissa (43) een passie voor tatoeages. Een aantal jaar geleden startte ze haar eigen tatoeagesalon. Wat ooit een taboe in haar familie was, wordt nu met trots omarmd. In dit verhaal deelt Larissa haar passie en hoe generaties steeds anders naar tatoeages zijn gaan kijken. 30 | Marga
Van taboe naar trots: De kijk op tattoos door de jaren heen “Niet alleen worden tatoeages nu geaccepteerd, ook de stijl is anders” “Zolang ik leef, vind ik tattoos al interessant. Mijn eerste tattoo liet ik zetten toen ik 17 jaar oud was. Een kleintje op mijn enkel. Het heeft lang geduurd voordat ik die aan mijn ouders durfde te laten zien. Ze waren er fel op tegen. Dan zeiden ze: ‘Als we het zien, halen we het er met de kaasschaaf af.’ Mijn vader had niks met tatoeages en vond het echt verschrikkelijk. Die afkeer was niet vreemd voor die tijd. Tatoeages werden geassocieerd met motorbendes en ruige cafés. Waar werd gerookt en gedronken. Een tattooshop was meer een hangplek dan een professionele studio.” Van taboe naar trots “Inmiddels is de kijk op tattoos echt wel veranderd. Het wordt nu veel meer geaccepteerd. Steeds meer mensen laten er een zetten. Zelfs mijn moeder heeft nu twee tatoeages. En mijn vader? Die praat inmiddels vol trots over mijn werk. Ook in de zorg is de kijk veranderd. Waar je vroeger je tattoo moest afplakken, mag het nu gewoon zichtbaar zijn. Zolang het maar geen doodskoppen of hakenkruizen zijn. Ook de bewoners op mijn afdeling vinden het interessant. En reageren positief. Ik krijg zelfs aanvragen van collega’s én bewoners. Zo heb ik bij een bewoner, die een echte Feyenoord-fan is, een Feyenoord-tattoo mogen zetten. Dit was zo bijzonder en speciaal om te doen.” Van dikke lijnen naar fijne kunst “Niet alleen worden tatoeages nu geaccepteerd, ook de stijl is anders. Vroeger was het vooral veel met kleur, waar het nu voornamelijk zwart is. Mensen kozen vaak voor namen met hartjes of zo’n klassiek vaandel. Nu draait het veel meer om de betekenis achter het ontwerp. Vroeger werd er met hele dikke lijnen gewerkt. Nu zijn de machines verfijnder en de technieken geavanceerder. Daardoor kun je veel gedetailleerder werken en subtielere ontwerpen maken.” Een droom die werkelijkheid werd “Het heeft even geduurd voordat ik mijn passie voor tatoeëren heb opgepakt. Ik werd al jong moeder, en wilde mij eerst richten op het moederschap. Zodat ik daarna nog jong genoeg was om carrière te maken. Ik was vooral druk met het zorgen voor een ander. Totdat mijn man tegen mij zei: ‘Én nu wordt het eens tijd dat jij aan jezelf denkt.’ Hij kocht op Valentijnsdag twee machines waarmee je kunt tatoeëren. Ik heb eerst een tijdje getest op zijn bovenbeen. Daarna op mensen uit mijn buurt. En toen zelfs bij vrienden. Het werden er steeds meer. Mijn man zei op een gegeven moment: ‘Laris, we gaan een tattooshop voor je bouwen.’ Er staat inmiddels een complete salon in mijn eigen achtertuin. En ben ik trotse eigenaar van mijn eigen Tattoosalon: Magic Ink.” • Marga | 31
OP LOCATIE 38 medewerkers 1 leerling 2 stagiairs 6 mannen 90 de gemiddelde leeftijd is 42 is de gemiddelde leeftijd 36 vrouwen 2 mannen 24 vrouwen 30 bewoners 32 | Marga
DE HASSINKHOF In iedere editie van Marga lichten wij een locatie uit. Dit keer is Marga op locatie bij 1992 De Hassinkhof is in gebouwd De Hassinkhof is van oudsher een woonzorgcentrum Marga | 33
1. Restaurant 2. Woonkamer woning 3. Winkeltje 4. Tuin 5. Omgeving 3 1 2 34 | Marga
Beltrum is een dorp dat bekend staat om de grootste klompenfabriek, het populaire survival-evenement en het prachtige bloemencorso. Maar Beltrum is ook de plek van De Hassinkhof: een ouderenzorglocatie midden in het dorp. Een bijzondere plek, omdat hier verschillende generaties samenkomen. Jong en oud leven en bewegen er met én naast elkaar. De zorglocatie ligt midden in het dorp, dicht bij de school, kerk en het café. De Hassinkhof is verbonden met het Kulturhus. Daardoor komen verschillende generaties elkaar vaak tegen en doen ze samen activiteiten. Naast het gebouw ligt een speel- en beweegpark. Dit wordt ook wel het ‘viergeneratiepark’ genoemd. In de beweegtuin staan verschillende toestellen. Peuters, jongeren, volwassenen en ouderen maken er gebruik van. Soms doen ze dat met hulp van een begeleider. In De Hassinkhof hangen foto’s van de familie Hassink. Deze familie, en vooral de zusters Hassink, hebben ervoor gezorgd dat er op deze plek een zorgvoorziening kwam. “Naoberschap leeft hier nog echt” Albrich Snuverink (39) werkt als teamregisseur in De Hassinkhof. “Beltrum is een hechte gemeenschap. Veel mensen helpen elkaar. We hebben veel vrijwilligers die heel belangrijk zijn voor de bewoners. Je merkt aan alles dat het ‘naoberschap’ hier leeft. De Hassinkhof is er niet alleen voor bewoners, maar ook voor het dorp. Er worden vergaderingen gehouden, yogalessen gegeven en de accordeongroep oefent hier elke week.” “In december logeert sinterklaas bij ons. Hij heeft zelfs een eigen slaapkamer met zijn spullen erbij. Dan komen veel kinderen langs met hun ouders en opa’s en oma’s. Een mooi voorbeeld van hoe generaties samenkomen. In dit dorp kent iedereen elkaar vaak al vanaf de kindertijd. Mensen staan altijd voor elkaar klaar. Kom je zelf niet uit het dorp? Dan moet je misschien even je best doen om in te burgeren. Maar als je je openstelt, hoor je er vanzelf bij.” “Kleinschalig werken geeft veel voldoening” Marieke Franken (45) werkt al 25 jaar bij Marga Klompé. “Ik begon in De Molenberg in de zorg. Daarna ging ik in De Hassinkhof aan de slag als verzorgende IG. Het kleinschalige werken bevalt me heel goed. Het is dankbaar werk en je kunt echt iets betekenen voor de bewoners.” “Veel bewoners praten dialect, en dat zorgt meteen voor een gevoel van vertrouwen. Wat ik het leukste vind om te doen? Taarten en pannenkoeken bakken met de bewoners. Of samen toetjes versieren tot iets feestelijks.” • De Hassinkhof laat generaties samenkomen 4 5 Marga | 35
verhaal Marga’s Er zit ruim een halve eeuw leeftijdsverschil tussen de 17-jarige Noor Klein Tuente en de 70-jarige Lidwien te Loeke. Beiden zijn ze werkzaam op afdeling Slatman van De Molenberg in Groenlo. Wie denkt dat zo’n leeftijdsverschil voor een enorme generatiekloof op de werkvloer zorgt, heeft het mis. Het duo werkt vol plezier en enthousiasme samen, waarbij leeftijdsverschillen geen invloed hebben. Lidwien: “Ik ben in 1972 begonnen met werken in De Molenberg. Het was toen nog een ziekenhuis en alle zusters droegen een hoofdkapje. Er werkten zelfs nonnen. Een bijzondere tijd. Toen ik kinderen kreeg, ben ik een tijdje gestopt met werken. Maar later ben ik met veel plezier weer begonnen. Ik ben inmiddels met pensioen, maar ik werk nog zo’n 15 uur per week als invalverzorgende. Ik krijg vaak de vraag waarom ik nog steeds werk, maar het geeft mij zoveel voldoening om iets te kunnen betekenen voor de mensen. Ik doe het niet voor het geld. Over het loon moet ik best veel belasting betalen vanwege mijn pensioen, maar geld telt voor mij niet zo. Ik heb twee nieuwe heupen, maar voel me nog ontzettend fit.” Noor: “Sinds de zomer van 2024 werk ik bij Marga Klompé en draai ik twee diensten per week. Ik volg een verpleegkundige opleiding aan de HAN in Nijmegen. Ik begon als gastvrouw en ben sinds kort werkzaam als helpende. Het is echt leuk om met Lidwien samen te werken. Zorg is onze gemeenschappelijke deler en we zijn er allebei echt voor de bewoners. Er zijn zeker verschillen tussen ons – bijvoorbeeld dat ik nauwelijks tv kijk zoals Lidwien, maar wel Netflix – maar er is zoveel wat ons juist wél verbindt. Tijdens de pauze laat Lidwien allerlei foto’s op haar mobiel zien en kletsen we ronduit, waarbij we ook de bewoners betrekken.” Wat ze van elkaar leren? Noor: “Hoe Lidwien gesprekken aangaat met de bewoners en in moeilijke situaties met een goede oplossing komt. Ook vertelt ze veel over dementie – daar leer ik veel van. Lidwien: “Noor vertelt veel over wat ze op school leert. Daar steek ik veel van op. En natuurlijk is ze ook veel handiger met bijvoorbeeld de iPad.” Naast de fijne samenwerking en het wederzijdse respect, blijkt er ook nog een bijzonder stukje gedeelde geschiedenis te zijn. Noor: “Mijn ouders werden geboren toen Lidwien hier al werkte en ze zijn geboren op de kraamafdeling van wat nu Slatman is. Bijzonder, hè?” Lidwien: “Ik heb de moeder van Noor begeleid toen ze hier kwam werken en mijn dochter heeft op school lesgegeven aan Noor.” • Jong en oud 36 | Marga
Duo van goud! Marga | 37
Nostalgie Welke trend ken jij nog? Van klikklakballen tot de Tamagotchi: elke generatie kent z’n eigen klassiekers. We doken terug in de tijd en verzamelden zes herkenbare voorwerpen die ooit niet weg te denken waren op het schoolplein of in je vrije tijd. Denk bijvoorbeeld aan de Polaroidcamera: één klik, even wapperen, en je had een moment vastgelegd. En hoewel de originele camera inmiddels vintage is, leeft het idee voort in moderne varianten en apps waarin we nog steeds alles willen vastleggen. Herken jij een van deze trends? Of misschien wel allemaal? 38 | Marga
Versjes met een strikje In een tijd zonder mobieltjes of WhatsApp schreven we met de hand. In sierlijke letters. Vaak met een gekleurd randje of geplakt plaatje. Poëziealbums waren persoonlijk en dierbaar. Je gaf ze aan vriendinnen, buurmeisjes of de juf – met de vraag om een lief versje of iets op te schrijven. Blader je er nu nog eentje door, dan stap je zó weer terug in de sfeer van toen. Met rijmpjes over bloemen, vlinders en soms een klein geheimpje tussen de regels. Niet alleen in de jaren ’40 en ’50 waren ze populair – ook nu duiken ze nog op. Marga | 39
Tik-tik, klak-klak Twee harde balletjes aan een touwtje: simpeler kon het niet, maar o wat waren ze verslavend. Klikklakballen waren dé rage op het schoolplein in de jaren ’70. Je probeerde ze in een ritmisch tempo tegen elkaar te laten botsen – onder, boven, onder, boven. Hoe sneller, hoe cooler. Ouders kregen er hoofdpijn van, scholen verboden ze uiteindelijk. Maar stiekem bleef je oefenen tot je het klikklakritme perfect onder de knie had. 40 | Marga
Oortjes in - wereld uit Voor jongeren in de jaren ’80 en vroege jaren ’90 was dit de gadget: de walkman. Met een cassettebandje in je zak en een koptelefoon op je hoofd ging je overal met je muziek naartoe – op de fiets, in de trein of op je bed. Maar eerst moest je dat perfecte nummer opnemen van de radio. Stil zijn, wachten op het intro... En dan snel op record drukken. En o wee als de dj erdoorheen praatte. Of je moeder jou iets vroeg. Dan kon je weer opnieuw beginnen. Marga | 41
Je huisdier in je etui Wie opgroeide in de jaren ‘90 herkent het vast meteen: de Tamagotchi. Een klein digitaal beestje dat je moest voeden, verzorgen en aandacht geven. En als je dat niet deed? Dan veranderde je schermpje in een hoopje pixels met een traantje erbij. Tijdens de les verstopte je ‘m stiekem in je etui. Even snel voeren voordat de leraar het zag. 42 | Marga
In het juiste licht Marga | 43 Een ringlamp, een telefoon en jij in beeld: vloggen is voor Gen Z wat dagboek schrijven of optreden voor de spiegel vroeger was. Met één klik deel je je leven, mening of make-uproutine met de wereld. De ringlamp zorgt voor perfect licht – want ja, je wilt er wel goed op staan. Voor deze generatie is online zijn net zo vanzelfsprekend als ademhalen. En vloggen? Dat is allang niet meer gek. Dat is gewoon een hobby. Of een carrière.
Elkaars taal spreken - van ‘pleurisherrie’ tot ‘delulu’ - Of je nu een soepjurk draagt, iemand een bikkel vindt of vindt dat iets slay is, elk tijdperk heeft z’n eigen taal. In een tijd waarin vijf generaties samenwerken is het handig om elkaars taal te spreken. Daarom: een lesje woordenschat door de jaren heen. weetjes enzo Babyboomers Soepjurk – Wijde, vormloze jurk (en geen compliment ;) Pleurisherrie – Veel te hare muziek of lawaai Generatie X Hou je haaks – Blijf sterk, blijf volhouden Lulkoek – Onzin of onwaar Patatgeneratie Popiejopie– Iemand die populair probeert te zijn, vaak op een overdreven manier Bikkel – Een stoer of dapper persoon Generatie Y Fissa – Feestje LOL – Heel hard lachen Generatie Z Cringe – Ongemakkelijk, schaamtevol of tenenkrommend Delulu – in de war. Iemand met onrealistisch beeld van de werkelijkheid Slay – iets of iemand tof of heel gaaf vinden 1941 1955 1956 1970 1971 1985 1986 2000 2001 2015
www.margaklompe.nlRkJQdWJsaXNoZXIy MTkxNTk=