Marga 1 2019

Het was mooi weer. Warm genoeg om op de duo ets te gaan. Dat is belangrijk voor mevrouw Kip, want ze heeft het snel koud. Ik had een route uitgestippeld naar Lintelo, waar haar ouderlijk huis staat. Daar heeft ze nog met haar man en kinderen gewoond. Samen zouden we daarheen etsen. Ik vond het best spannend. Hoe zou ze reageren? Wilde ze nog wel terug? Sinds een klein halfjaar ga ik op pad met mevrouw Kip. Via Facebook zag ik een oproep staan dat er maatjes werden gezocht. Dit leek mij wel wat. Ik kende Marga Klompé al via mijn werk. Meestal gaan we samen wandelen. Met haar rollator kan ze dit nog goed. Ik werd aan mevrouw Kip gekoppeld. ‘Ik ben niet van het praten’, zegt ze altijd. Maar, ze kletst ink tijdens onze uitjes. Zo ook tijdens onze etstocht naar Lintelo. Ik wist ongeveer waar het huis was, maar niet helemaal. Toen we een zijstraat in etsten zei mevrouw Kip heel schattig: ‘Mogen we nog even naar mijn ouderlijk huis?’ Ze was vergeten dat we dat gingen doen, maar ze herkende de omgeving. ‘Hier links’, zei ze ‘en daar is het huis.’ Zo wonderlijk! Dat was een heel speciaal moment. Ik vond het heel jn voor haar dat ze het herkende. We stonden op de oprit en wilden weer gaan. Tot de huidige bewoonster eraan kwam lopen. Ze nodigde ons uit voor een rondleiding en ko e. Vroeger heeft mevrouw Kip veel geholpen op de boerderij, op het erf herkende ze nog veel. Na de ko e gingen we de duo ets weer op: ‘Komen jullie met de kinderen ook een keer bij mij ko e drinken?’, vroeg ze. Gelukkig met een glimlach. Onze wekelijkse uitjes geven mij voldoening. Als ik wegga denk ik: ‘Ik heb wat bijgedragen aan haar dag.’ Zij bedankt mij daar heel vaak voor. Al doe ik het daar niet voor. Ik vind het jn dat onze afspraken haar goed doen. 34 | Marga