Marga 3 2019

Vijf jaar heeft het geduurd voordat we wisten wat René had. Jaren van vertwijfeling, onzekerheid en verdriet. Dan ging ik bij hem kijken als hij al een kwartier aan het douchen was en dan stond hij daar maar. Dan werd ik boos: ‘René, pak die zeep toch eens.’ Achteraf heb ik schuldgevoel gehad, omdat ik boos werd. Traumatisch was het voor mij toen hij na een ziekenhuisopname niet meer thuis kwam. Ik heb de moeilijke beslissing moeten nemen dat thuis wonen niet meer mogelijk was. Als je het hebt over liefde, dan is iets doen wat je heel moeilijk vindt meer liefdevol dan ergens anders aan vasthouden. Dit leerde ik met veel pijn en verdriet. Ik heb het meest liefdevolle voor mijn man gedaan. We hebben veel gehuild. Samen. Alleen. Dit is een scheiding die je je niet voor kunt stellen. Dat wil je niet en toch moet je. Nadat hij opgenomen werd, kreeg ik een hartinfarct. Toen wist ik verstandelijk dat mijn lichaam aangaf: je bent echt op. Dit sterkte mij wel in de beslissing die ik had genomen. Ik kon dit niet langer aan. Als René niet in Mariënhof was gaan wonen, weet ik niet wat er nog van ons was overgebleven. Als ik nu bij hem zit, hem vasthoud en een tevreden uitdrukking op zijn gezicht zie, dan is het voor mij al goed. Met hele kleine dingen ben ik blij. Deze mooie momenten kunnen nu ook groeien, omdat anderen de verzorging hebben overgenomen. Ik heb de liefde weer teruggevonden. Ik zie eerst René en dan de ziekte. Het gevoel van trots is er weer, want dat ben ik op hem. Ik wil naar hem toe. Soms heb ik geen zin. Ik verlang naar hem. Een glimlach. Een aanraking. Oogcontact. Dat is er nog. Dit is een totaal andere liefdesverklaring dan er ooit was. Deze is heel subtiel en daardoor misschien juist wel veel sterker. Ik ben heel dankbaar voor wat de verzorgenden doen. Doordat zij René verzorgen, kan ik uiteindelijk in liefde afscheid nemen van mijn man. Alleen daarom al respecteer en waardeer ik ze heel erg.” “Ik heb de liefde weer teruggevonden.” 28 | Marga