Marga 5 2021

Gulpenpotje Wim Ruesink werkt met liefde op het dagcentrum van Pronsweide. Hij heeft nog een andere passie: schrijven. Wim klimt iedere Marga op de praotstoel en deelt zijn overpeinzingen met ons. Ach, de meesten die mij kennen weten wel dat ik geen man van de mode ben. Het thema van deze Marga past dus helemaal niet bij mij. Ik kick niet op mooie schoenen, merkkleding of de nieuwste trends. Ben zeker geen man die altijd met een glad kapsel rondloopt. Integendeel. Een bewoner vatte mijn kapsel samen in één zin: “Je haardos lijkt op die van een ontploft kapokmatras.” Een aantal vrouwelijke collega’s in Pronsweide roept mij regelmatig een halt toe: “Je kraag zit niet goed, je hemd hangt uit de broek, je hebt een vlek op je trui.” Het zijn zomaar een paar passende opmerkingen. De oorzaak van dit gedrag als sloddervos ligt waarschijnlijk in mijn jeugd. Ik was de derde jongen op rij thuis en kreeg veelal kleding die mijn oudere broers gedragen hadden. Van een verstelde broek met een lap over de knie tot een paar te grote voetbalschoenen waar een krant voorin moest. Ik wist al gauw wat het leven in een arbeidersgezin inhield. De warmte van het gezin - ze deden alles voor ons - was mij meer waard dan perfecte kleding. En dat is nog steeds zo. Echter aan één ding had mijn moeder een hekel: de gulp los. Het was een hardnekkige kwaal van mij. Er werd een gulpenpotje ingesteld en elke keer als ik de gulp open had moest er een dubbeltje van mijn zakgeld in de pot. Zowaar, ik leerde het af. Nu die andere slordigheden nog! 28 | Marga