Marga 6 2021

Op reis gaan om achter de horizon rond te kijken. Om verder te kijken dan de plek waar je bij toeval geboren bent. Met je koffertje naar Harreveld, Cuba, Schiermonnikoog, Vuurland tot het reizen naar de Hermitage in St. Petersburg of zeilend van de Azoren naar Tobago. Mensen hebben vele redenen om de koffers te pakken. Maar Achterhoekers hebben ook vele redenen om thuis te blijven: Rundum Hause in de eigen Omgéboem. Het is leuk om rond te gluren achter de horizon. Ontmoet daar de leukste mensen en laat het onverwachte je leven kleuren. Laat je de weg wijzen door dat boertje in Karwegistan. Dat mannetje die je daarna uitnodigt in zijn schamele woning voor een plaatselijk gestookt terpentijn drankje. Die lieve man die je de hele dag de allermooiste plekjes van zijn land laat zien. Je meeneemt naar zijn familie waar opa met zijn drie tanden zijn kunstje laat zien op een gitaartje met twee snaren. Maar Achterhoekers reizen ook vooral op Achterhoekse wijze. Bezoeken de mooiste stranden, maar blijven wel de hele dag zitten met hun knip onder de kont en het oog op de geparkeerde auto. Achterhoekers laten hun verantwoordelijkheid niet snel varen om zich over te geven aan het leuke. Rollen niet van het hoogste duin in Europa met de kinderen zodat je helemaal onder het zand komt te zitten. Achterhoekers schuifelen naar beneden met de handen op de sleutels en de portemonnee. Maar zelfs voordat de Achterhoeker vertrekt, gebeuren er in gedachten al de vreselijkste dingen van aanstormende heimwee of mogelijk verdwenen koffers. Deuk in de huurauto. Stuiterende reserveband richting ravijn. Alles gestolen uit je hotelkamer behalve de onderbroek. Panische vliegangst met openklappende vliegtuigdeuren tot structurele buikloop. Tweedegraads zonnebrand tot ver achter de oren. Ravijnen en kliffen waar have en goed in verdwijnt. Taxichauffeurs met gekochte rijbewijzen. Onbekende plekken en gebruiken en eten dat Achterhoekers niet kennen. Achterhoekers gaan niet graag op reis. Voor corona niet en na corona niet. Achterhoekers houden het liefste zicht op de eigen kerktoren. Een Achterhoeker is geen fan van de onzekerheid van het reizen. Een Achterhoeker vraagt zich altijd af wat er achter de horizon wel niet moet zijn dat hem gelukkiger kan maken dan hij al is. Maar mochten wij Achterhoekers wel een reisje gemaakt hebben en dan toch razend enthousiast terugkomen van Schwarzwald, Cochem of de camping in Tuitjenhorn. Ga er dan maar vanuit dat de Achterhoeker de komende dertig jaar geen veranderingen in zijn reisdoel zal aanbrengen en jaar in jaar uit naar hetzelfde plekje zal gaan. Dat bekende plekje verderop waar de Achterhoeker iedereen kent. Iedereen groet. Daar heeft hij alles onder controle en geeft hem het gevoel dat de Achterhoeker op vakantie is in zijn eigen Achterhoek. Een van de mooiste reizen van mijn leven was de reis met mijn vader voorop zijn grote herenfiets. Een heel klein stuurtje aan mijn kinderzitje en daar gingen we. Ik stuurde de fiets en mijn vader zorgde ervoor dat we harder gingen dan hard. Samen op weg naar avonturen achter de horizon. Die herinnering is een dierbare en telkens wanneer deze herinnering voorbijkomt, voelt het alsof ik weer op reis ga. Op reis in mijn hoofd. Zonder vliegen of muggen. Geen kou en ik kan overal naartoe. Niemand die me dwars zal zitten en niemand die op mijn spullen uit is en ik loop geen gevaar. Dat kan elk moment van de dag. Frans Miggelbrink Een eindje verderop COLUMN 12 | Marga