Ruim twee jaar geleden kwamen we in een achtbaan terecht. Na ongrijpbare veranderingen in gedrag en karakter is bij mijn vader op 70-jarige leeftijd Frontotemporale dementie (FTD) gediagnostiseerd. Alles leek na de diagnose op zijn plek te vallen en dit gaf rust bij mijn vader, mijn moeder, mijn zus en mij. In de tijd die volgde ging mijn vader steeds verder achteruit en kon hij steeds minder vaak alleen gelaten worden. Het viel mijn moeder steeds zwaarder om 24 uur per dag bij hem te zijn. Mijn vader had als duidelijke wens niet naar een dagbesteding te willen en niet opgenomen willen worden in een verpleeghuis. Hij zag wel in dat als mijn moeder iets overkwam dat hij niet alleen kon blijven wonen. Onder het mom hiervan werd toch een Wlz-indicatie aangevraagd. Wij waren ondertussen bang dat hij achteruit zou gaan en dat de situatie een keer zou kunnen escaleren. Op basis daarvan was het voor ons een geruststelling dat het een en ander al geregeld was. Zo zit je opeens als verpleegkundige die werkzaam is op een PG-afdeling aan de andere kant van de tafel en betreft het je eigen vader. Ik ben in gesprek gegaan met mijn regiomanager, daar heb ik mijn wensen aangegeven. Ik wilde één dag in de week de zorg voor mijn vader op mij nemen om mijn moeder te ontlasten. Samen hebben we naar de mogelijkheden gekeken en zijn we tot een passende oplossing gekomen. Mijn vader kwam, naast de tijd dat ik bij hem kwam, een dag in de week bij mij en mijn gezin thuis. Hij maakte die dag deel uit van het gezin. We deden samen klusjes, boodschappen en bij mooi weer gingen we er uit om de omgeving te verkennen. Hij genoot erg van de kinderen om hem heen. Samen zorgden we voor een zinvolle invulling van de dag. Het was een vermoeiende dag, maar een hele fijne tijd en ik ben blij dat ik aan zijn wens kon voldoen. Ondertussen wisten wij ook dat er een tijd kwam dat hij niet meer thuis zou kunnen blijven wonen. Mijn vader besefte dit des te meer en wist heel duidelijk wat zijn ziekte met hem deed. Hij sprak ook duidelijk uit dat hij dat allemaal niet wilde. Zijn wens voor euthanasie werd aangevraagd. Mijn vader heeft al die tijd de regie in eigen handen gehad. Hij heeft duidelijk zijn wensen uitgesproken. Afgelopen zomer is uiteindelijk het euthanasieverzoek van mijn vader uitgevoerd en is hij overleden. Ik kan nu terugkijken op de mooie momenten die we samen hebben gehad en dat ik deze moeilijke periode voor iedereen wat dragelijker heb kunnen maken. Samen met mijn collega’s en leidinggevende heb ik privé en werk zo goed mogelijk kunnen combineren. Daar ben ik hen nog steeds erg dankbaar voor. Deze mooie herinneringen die we samen hebben gemaakt pakt niemand mij meer af. Karin Ingezonden brief Marga | 21
RkJQdWJsaXNoZXIy MTkxNTk=